Çocuk deyince akan sular durur. Yeter ki onun yüzündeki gülücük solmasın, hak ettiği çocukluğu yaşasın, ruhu yara almasın, bedeni yıpranmasın, kendini yarına sapasağlam hazırlasın... Silah değil kalem, kâğıt tanısın. Hakaret değil sevgi sözcükleri duysun. Omzunda taş, tuğla değil kalbinde umut, sevinç taşısın. Sokak köşelerinde, izbe yerlerde değil, sıcacık bir yatakta uyusun. Küçücük kalbine korkuyu, dehşeti, karanlığı değil güveni, huzuru ve aydınlığı koysun. Hiç bilmediği insanların arasında değil, kendi topraklarında, kendi yakınlarının yanında büyüsün.